Abstract
Het maken van beleid om kindermishandeling en seksueel misbruik van kinderen te bestrijden is niet zo moeilijk. Wet- en regelgeving realiseren die de uitvoering van het nieuwe beleid mogelijk maakt, is minder eenvoudig. In sommige gevallen is het nieuwe beleid tegenstrijdig aan bestaande wetgeving. Het gevolg is dat mishandelde en misbruikte kinderen niet de bescherming krijgen die ze nodig hebben.
De auteurs werken twee voorbeelden uit waarin het ‘nieuwe’ beleid niet ondersteund wordt door bestaande wet- en regelgeving. Het eerste voorbeeld heeft betrekking op de manier waarop de DBC-systematiek in de ggz drempels opwerpt voor de inzet van specialisten bij kindermishandeling, het tweede voorbeeld gaat over de dilemma’s die het dubbele toestemmingsvereiste met zich meebrengt bij kindermishandeling.
Dit artikel is een oproep aan de Rijksoverheid en andere betrokkenen om deze cultuur daadkrachtig te bestrijden en wet- en regelgeving af te stemmen op de huidige beleidsuitgangspunten.
De auteurs werken twee voorbeelden uit waarin het ‘nieuwe’ beleid niet ondersteund wordt door bestaande wet- en regelgeving. Het eerste voorbeeld heeft betrekking op de manier waarop de DBC-systematiek in de ggz drempels opwerpt voor de inzet van specialisten bij kindermishandeling, het tweede voorbeeld gaat over de dilemma’s die het dubbele toestemmingsvereiste met zich meebrengt bij kindermishandeling.
Dit artikel is een oproep aan de Rijksoverheid en andere betrokkenen om deze cultuur daadkrachtig te bestrijden en wet- en regelgeving af te stemmen op de huidige beleidsuitgangspunten.
| Original language | Dutch |
|---|---|
| Pages (from-to) | 63–73 |
| Journal | Jeugdbeleid |
| Volume | 9 |
| DOIs | |
| Publication status | Published - 1 Jun 2015 |