Zelfbeheersing en Opvoeding. Filosofische reflectie op een neurowetenschappelijke benadering

Zelfbeheersing wordt vaak gezien als een van
de centrale waarborgen voor de ontwikkeling
van kinderen en het bevorderen van menselijk
welzijn. Deze bijdrage refl ecteert kritisch op
deze aanname en onderzoekt wat het betekent
om kinderen tot zel
eheersing op te voeden en
in hoeverre de neurowetenschappen hierbij de
grenzen kunnen verleggen van wat mogelijk en
wenselijk is. Op basis van een fi losofi sche bespiegeling
wordt betoogd dat inzichten vanuit
de neurowetenschappen potentieel wel kunnen
bijdragen tot het aanleren van beheerst gedrag,
maar van beperkte waarde zijn voor de ontwikkeling
van het zelf van kinderen en daarmee
hun zelfbeheersing.