Kun je wat bekend is uitvinden?

De grote mate van harmonisatie van de octrooivereisten, zowel voor Europa op grond van het Europees Octrooiverdrag als wereldwijd op grond van de bij het Wereldhandelsverdrag behorende TRIPs-overeenkomst, betekent in de praktijk dat de verschillende nationale octrooirechters oog (behoren te) hebben voor de internationale ontwikkelingen en elkaars uitspraken. Bij gebreke van een internationale “hoogste octrooirechter”, welke rol momenteel ook niet voor het Europese Hof van Justitie is weggelegd, is dat echter ook de enige mogelijkheid om rechtsongelijkheid tegen te gaan. Het laatste woord is dus aan de nationale hoogste rechter van iedere lidstaat en het is intrigerend om te zien of en in hoeverre die nationale rechters in eenzelfde zaak onder toepassing van dezelfde normen tot gelijkluidende beslissingen komen.
Een fraaie testcase daarvoor is het Lundbeck-arrest van de Hoge Raad van 7 juni 2013 over de rechtsgeldigheid van het Europese octrooi voor het geneesmiddel escilatopram (een antidepressivum, zoals bijvoorbeeld Prozac). Over hetzelfde Europees verleende octrooi zijn namelijk ook uitspraken van het House of Lords en het Bundesgerichtshof voorhanden. Die arresten uit 2009 waren bovendien ook al beschikbaar voorafgaand aan het arrest van het Hof Den Haag van 24 januari 2012. Daarin oordeelde het Hof Den Haag dat het octrooi op de stof escitalopram nietig was, ondanks het feit dat zowel het House of Lords als het Bundesgerichtshof het octrooi geldig hadden verklaard. A-G Hammerstein concludeerde desondanks tot verwerping van het cassatieberoep, maar de Hoge Raad casseerde en wees de zaak terug naar het Hof Den Haag. Voor de octrooi-jurist vormt dit een uitgelezen ‘proefopstelling’ voor een onderzoek naar de toepassing van het Europees octrooirecht in de praktijk.