Abstract
Hendriksen JM, Lucassen WA, Erkens PM, Stoffers HE, Van Weert HC, Büller HR, Hoes AW, Moons KG, Geersing GJ. Klinische blik versus beslisregel bij longembolie. Huisarts Wet 2017;60(4):152-4.
Achtergrond Om de diagnose ‘longembolie’ uit te sluiten adviseert de NHG-Standaard een diagnostisch predictiemodel te gebruiken, zoals de Wells-beslisregel, in combinatie met een D-dimeerbepaling. Veel huisartsen gebruiken echter geregeld hun eigen impliciete kansschatting. Wij onderzochten of longembolie bij eerstelijnspatiënten met de klinische blik even veilig en efficiëntkan worden uitgesloten als met de Wells-beslisregel.
Methode In een cohort van 598 patiënten met mogelijk een longembolie gaf de huisarts de eigen klinische inschatting aan op een schaal van 0-100%, met daarnaast de kans volgens de Wells-beslisregel. Alle patiënten werden vervolgens verwezen naar het ziekenhuis voor een referentietest. Wij deelden de patiënten in in laag- en hoogrisicogroepen op basis van beide strategieën. Als afkapwaarden kozen we een score < 20% voor de klinische blik respectievelijkeen score ≤ 4 voor de Wells-beslisregel, beide in combinatie met een negatieve D-dimeerbepaling. Wij vergeleken de efficientie en de veiligheid van beide strategieen.
Resultaten Van de 598 deelnemers hadden er 73 (12%) een veneuze
trombo-embolie. Op basis van klinische blik werden 152 patienten
als laag risico geclassificeerd (efficientie 25%; 95%-BI 22-
29). Van deze 152 bleken er twee alsnog een longembolie te hebben
(veiligheid 1,3%; 95%-BI 0,2-4,7). Met de Wells-beslisregel warden 272 patienten als laag risico geclassificeerd (efficientie 45%; 95%-BI 41-50), van wie er vier alsnog een longembolie hadden (veiligheid 1,5%; 95%-BI 0,4-3,7).
Conclusie Om een longembolie veilig uit te sluiten, is de Wellsbeslisregel
even veilig als de klinische blik van de huisarts, en aanzienlijk efficiënter.
Achtergrond Om de diagnose ‘longembolie’ uit te sluiten adviseert de NHG-Standaard een diagnostisch predictiemodel te gebruiken, zoals de Wells-beslisregel, in combinatie met een D-dimeerbepaling. Veel huisartsen gebruiken echter geregeld hun eigen impliciete kansschatting. Wij onderzochten of longembolie bij eerstelijnspatiënten met de klinische blik even veilig en efficiëntkan worden uitgesloten als met de Wells-beslisregel.
Methode In een cohort van 598 patiënten met mogelijk een longembolie gaf de huisarts de eigen klinische inschatting aan op een schaal van 0-100%, met daarnaast de kans volgens de Wells-beslisregel. Alle patiënten werden vervolgens verwezen naar het ziekenhuis voor een referentietest. Wij deelden de patiënten in in laag- en hoogrisicogroepen op basis van beide strategieën. Als afkapwaarden kozen we een score < 20% voor de klinische blik respectievelijkeen score ≤ 4 voor de Wells-beslisregel, beide in combinatie met een negatieve D-dimeerbepaling. Wij vergeleken de efficientie en de veiligheid van beide strategieen.
Resultaten Van de 598 deelnemers hadden er 73 (12%) een veneuze
trombo-embolie. Op basis van klinische blik werden 152 patienten
als laag risico geclassificeerd (efficientie 25%; 95%-BI 22-
29). Van deze 152 bleken er twee alsnog een longembolie te hebben
(veiligheid 1,3%; 95%-BI 0,2-4,7). Met de Wells-beslisregel warden 272 patienten als laag risico geclassificeerd (efficientie 45%; 95%-BI 41-50), van wie er vier alsnog een longembolie hadden (veiligheid 1,5%; 95%-BI 0,4-3,7).
Conclusie Om een longembolie veilig uit te sluiten, is de Wellsbeslisregel
even veilig als de klinische blik van de huisarts, en aanzienlijk efficiënter.
| Original language | Dutch |
|---|---|
| Number of pages | 4 |
| Journal | Huisarts en Wetenschap |
| Volume | 60 |
| Issue number | 4 |
| DOIs | |
| Publication status | Published - Apr 2017 |