Abstract
Achtergrond
Frontale epilepsie is een diagnose die gemakkelijk gemist kan worden, omdat de symptomen enorm variëren en kunnen lijken op psychogene stoornissen. Welke symptomen een patiënt heeft hangt af van de locatie van de epileptische activiteit in de frontaalkwab.
Casus
Bij een 48-jarige man werd de diagnose ‘frontale epilepsie’ die in eerste instantie was gesteld verworpen, op basis van het beeld op een 24-uurs-eeg. Met de diagnose ‘psychogene niet-epileptische aanvallen’ (PNEA) werd hij vervolgens naar de psychiater verwezen vanwege reactieve somberheidsklachten. Daar bleek echter dat er onvoldoende onderbouwing was voor de diagnose ‘PNEA’ en werd alsnog vastgesteld dat patiënt frontale epilepsie had. Behandeling met valproïnezuur gaf goed resultaat.
Conclusie
Om de diagnose ‘frontale epilepsie’ te stellen is een goede anamnese van groot belang.
Bij een patiënt met epileptische aanvallen in de frontaalkwab kan de arts voor een diagnostisch dilemma komen te staan. De symptomen, die aanvalsgewijs voorkomen, vertonen namelijk veel gelijkenis met een gedragsstoornis of aanvallen van psychogene oorsprong. Naast de anamnese en een observatie van het gedrag zijn er geen andere diagnostische mogelijkheden die uitsluitsel
kunnen geven. Het stellen van de diagnose ‘frontaalkwab-epilepsie’ (FE) vergt deskundigheid van de arts en soms ook moed. Het kan daardoor lang duren voor de diagnose vastligt, zoals bij de patiënt die wij hier beschrijven, of de diagnose wordt helemaal gemist.
Frontale epilepsie is een diagnose die gemakkelijk gemist kan worden, omdat de symptomen enorm variëren en kunnen lijken op psychogene stoornissen. Welke symptomen een patiënt heeft hangt af van de locatie van de epileptische activiteit in de frontaalkwab.
Casus
Bij een 48-jarige man werd de diagnose ‘frontale epilepsie’ die in eerste instantie was gesteld verworpen, op basis van het beeld op een 24-uurs-eeg. Met de diagnose ‘psychogene niet-epileptische aanvallen’ (PNEA) werd hij vervolgens naar de psychiater verwezen vanwege reactieve somberheidsklachten. Daar bleek echter dat er onvoldoende onderbouwing was voor de diagnose ‘PNEA’ en werd alsnog vastgesteld dat patiënt frontale epilepsie had. Behandeling met valproïnezuur gaf goed resultaat.
Conclusie
Om de diagnose ‘frontale epilepsie’ te stellen is een goede anamnese van groot belang.
Bij een patiënt met epileptische aanvallen in de frontaalkwab kan de arts voor een diagnostisch dilemma komen te staan. De symptomen, die aanvalsgewijs voorkomen, vertonen namelijk veel gelijkenis met een gedragsstoornis of aanvallen van psychogene oorsprong. Naast de anamnese en een observatie van het gedrag zijn er geen andere diagnostische mogelijkheden die uitsluitsel
kunnen geven. Het stellen van de diagnose ‘frontaalkwab-epilepsie’ (FE) vergt deskundigheid van de arts en soms ook moed. Het kan daardoor lang duren voor de diagnose vastligt, zoals bij de patiënt die wij hier beschrijven, of de diagnose wordt helemaal gemist.
| Original language | Dutch |
|---|---|
| Article number | D5124 |
| Journal | Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde |
| Volume | 164 |
| Publication status | Published - 2021 |